Rozdział XXIV

Utrata kontroli nad sytuacją, nie oznacza porażki - Kylar

    Padłem na kolana. Nie mogłem jakoś wierzyć w to co się tu działo. Ja to zrobiłem? Nadal to robię? - Zadawałem sobie pytania. Kiedy spojrzałem na swoje ręce zauważyłem, że to one zadecydowały o obecnym wystroju otoczenia. Wszystko dookoła było już przykryte białym, puszystym śniegiem. Ściany, kolumny i inne elementy budynków zaczął pokrywać lód. Woda w fontannie zamarzła, a ja klęczałem chowając twarz w dłoniach. Byłem bezradny.
    Czas mijał. Nadal opierałem się na kolanach. Nie wiedziałem ile czasu minęło. Godzina? Kilkanaście minut? Może mniej. Nie potrafiłem się podnieść, byłem zbyt zszokowany aby cokolwiek zrobić.
- Kylar, co tu się dzieje? - usłyszałem głos Av.
Nie miałem sił by na nią spojrzeć i patrząc na jej buty wydukałem:
- Nie wiem.
- To nie jest jeden z twoich żartów prawda?
- Chyba nie - wzruszyłem ramionami.
- Możesz to jakoś naprawić? - koleżanka spytała spokojnie i ukucnęła aby znaleźć się na mojej wysokości.
- Nie wiem.
- Na litość boską! Co się stało? - potrząsnęła mną. O dziwo, w głosie miała troskę. - Sam to wszystko zrobiłeś? Nie sądzę, że zima od tak sobie przyszła pod koniec lata.
- Na prawdę nie wiem jak to się stało, chociaż przypuszczam, że jednak jest w tym coś z mojej winy. Mój pokój jest cały w lodzie.
Av chwyciła moją brodę tak abym na nią spojrzał. Utkwiłem wzrok w jej oczach. Błyszczały jak szmaragdy; głębokie i piękne jak zawsze. Widać, że ledwo co podniosła się z łóżka, bo jej włosy nie były zaplecione w warkocz.
Zrobiło mi się słabo.
- Av, zimno mi.
Poczułem, że opadam.

 - Ocknij się! Nie możesz mi tu tak mdleć! - słyszałem przez mgłę.
Powoli stwierdzałem co się właściwie stało. Ustalając fakty, doszedłem do wniosku, że leżę na śniegu, a Av mnie budzi.
- Kobieto, już nie śpię - mruknąłem to, co pierwsze przyszło mi do głowy.
- I dobrze bo inaczej bym cię zabiła! - odpowiedziała w żartach... Chyba.
- Co się stało? - spytałem zmieszany.
- Odleciałeś. To tyle. Nie było cię tu zaledwie dziesięć sekund.

Zauważyłem, że Indy biegnie w naszą stronę.
- Ja cię smolę! Ominęło mnie coś? - spytał zaskoczony patrząc to na mnie, to na Av.

- Nie, kompletnie nic - powiedziała sarkastycznie koleżanka.

- To w takim razie idę spać dalej - wzruszył ramionami i z powrotem zaczął kierować się w stronę świątyni. Dziewczyna szybko zablokowała mu drogę.
- Ty mówisz serio? Kurwa Indy! Pod koniec lata, w parę minut zrobiła się zima! Kylar mi tu zamarza, a ty nic!? JAK TY MOŻESZ TO WSZYSTKO TAK ZLEWAĆ!?
- Tak po prostu. Nie jest to wcale takie trudne.
- Młodzi uczniowie - zaczął Mistrz Fung, który jak zwykle pojawił się znikąd, ignorując sprzeczkę dwóch przyszłych smoków. - Czemu nie macie założonych czapek i szalików? - uśmiechnął się jakby powiedział zabawny dowcip.

- Mistrzu...nie wiem co ja zrobiłem.

- Kylarze spokojnie - przerwał mi. - Wiem, że to nie twoja wina. Nie musisz się tłumaczyć. Twoja moc staje się potężniejsza od ciebie, a ty tracisz nad nią kontrolę. Musisz ją opanować.
- Ale jak!? Przecież to już nie jest tajemnica, że nie nauczyłem się tego tutaj. Akloria mi to pokazała, ale nie mówiła nic o tak potężnej mocy!

- Ona sama nie była tego świadoma.
- A co jeśli byłam, staruszku! - usłyszałem kobiecy głos dobiegający zza moich pleców.

Tuż za nami stała Akloria i jej służący - Tekin, jeśli dobrze pamiętałem.

- Widzę, że postanowiłaś nas odwiedzić - przywitał ją kulturalnie Fung.

Av i Indy przyjęli postawę bojową, a ja z wielkim trudem zmusiłem się do podniesienia z ziemi.
- Kylar, teraz mnie posłuchaj. Miałam tego świadomość. Niestety nie spodziewałam się, że twoja moc zacznie działać samodzielnie.
- Czemu mi tego nie powiedziałaś!? Czego ty ode mnie chcesz!? - krzyczałem jej w twarz.

- Spokojnie. Chcę ci to wszystko wyjaśnić, ale świadkowie nieco mi to utrudniają.
- Czemu nie porwałaś mnie znowu, co?! - zadrwiłem.

W chwili gdy poczułem narastający gniew, zwykłe prószenie przerodziło się w śnieżycę.
- Opanuj swój umysł uczniu - rzekł mistrz Fung.
Wystrzeliłem lodowe sople prosto w Aklorię, a ta ledwo ich uniknęła.

- Kylar! Opanuj się! - krzyknął Indy.

- Nie powstrzymasz burzy! - odpowiedziała mu Akloria widząc moje poczynania.

Kiedy już stworzyłem lodowe ostrze, Mistrz położył mi rękę na ramieniu. Dotyk nauczyciela był jak wybudzenie z transu. Dopiero teraz zacząłem trzeźwo patrzeć na całą sytuację. Wszystko było wynikiem straconego przeze mnie panowania. Odwróciłem się od reszty i pobiegłem w stronę klasztoru szybko wtargnąwszy do sali. Przeszedłem parę kroków i usiadłem na schodkach, które prowadziły do innego pomieszczenia.
Pochyliłem się i usiłując uspokoić uczucia, ukryłem głowę między ramionami.

~ Już sobie idę, Kylar. Jak coś jestem niedaleko. Po prostu mnie wezwij.

~ Co chciałaś osiągnąć przychodząc tu?

~ Popsuliście mi plany - odpowiedział głos Aklorii. - Chcesz się dowiedzieć? Przyjdź.
Do sali weszli Indy, a zaraz po nim Av z Mistrzem Fungiem. Moi koledzy patrzyli się na mnie dziwnie, a nauczyciel miał wyraz twarzy, którego nie mogłem odczytać. Jego uśmiech mówił tak, jakby jednocześnie coś poszło po jego myśli, ale z innej strony nie wypaliło. Nieco skomplikowana sprawa.

     Wszyscy odpuścili mi pytania, chociaż po Av było widać, o dziwo, że się martwi.

     Nie wiedziałem co robić; zimno aktualnie zmniejszyło rozprzestrzenianie w moim ciele. Zacząłem medytować, a kiedy otworzyłem oczy, zobaczyłem lód, który dookoła mnie stworzył coś w rodzaju krzywej gwiazdy. Westchnąłem. Może lepiej dla innych, żebym się nie ruszał z miejsca? Parę razy próbowałem pozbyć się tego wszystkiego, ale nie mogłem. Trwałem w niewiedzy, czy nie umiem tego zatrzymać, czy po prostu nie wiem jak. Mistrz nie powiedział mi jak to odczarować, a zaczerpnięcie rozwiązań u Aklorii również było kiepskim pomysłem.

     Z nieprzyjemnych myśli wyrwała mnie Av, która właśnie znalazła się w pomieszczeniu. W głębi duszy ucieszyłem się, że mimo wszystko postanowiła mnie odwiedzić.

- Hej, chcesz pogadać? - spytała
spoglądając na oblodzoną podłogę.

- Mogę.
Koleżanka usiadła obok mnie na nie zamrożonej części podłoża.

- Wybacz, mogę ci tylko zaoferować lodowe krzesło. - Av prychnęła i wzruszyła ramionami. - Gdzie Indy?
- spytałem by przerwać ciszę.

- W swoim pokoju jak mniemam. Nie rozumiem go - westchnęła i utkwiła wzrok na swoich butach. - Jak takie coś może go nie obchodzić? Teraz będzie pewnie rozmyślał o swoim życiu mając wszystko gdzieś.

- Pokłóciliście się?
- Według mnie tak. On, pewnie w ogóle, nie widzi swojej winy i nie uważa, żeby istniał jakikolwiek problem.

- A myślałem, że to kobiety ciężko zrozumieć.

- Jak pobiegłeś, nie mogłam zrozumieć miny Aklorii - zmieniła temat. -Wyglądała na zadziwioną?
- Ona sobie wtedy tak po prostu poszła?
- Nie, pożyczyła szklankę cukru, bo jej do ciasta zabrakło.

- Ach, ten twój sarkazm.

- Chcieliśmy ją zaatakować, ale Mistrz Fung nas zatrzymał - powiedziała, a ja kiwnąłem głową. - W sumie to chciałam ci tylko oznajmić, że jeśli chcesz pogadać to przyjdź do mnie.
- Żeby zamrozić ci pokój?
- Oj no bez przesady, tam jest zdecydowanie cieplej. W sumie, to zauważyłam, że się uspokoiłeś. Śnieg przestał padać.
- Niestety czuję, że zimno w moim ciele powraca.

Przejście do Rozdziału XXV